O CAMINHO (VERSÃO CANTADA E EM PORTUGUÊS DO POEMA LA VOJO)
Josenilton kaj Madragoa publikigis antaŭ 5 jaroj Ĉu en Esperanto?
Ni ne povas montri ĉi tiun filmeton al vi, ĉar viaj agordoj pri kuketoj ne permesas tion al ni.
Por rigardi kaj re-agordi viajn kuketojn, vizitu la paĝon Kuketoj.
Vi povas daŭre spekti la filmeton ĉe la originala platformo:
Originala paĝo
Spekti filmon ĉe Tubaro ne ŝtelas la spekton de Jutubo. La spekto enkalkuliĝas en ambaŭ Tubaro kaj Jutubo. Mi komprenas.
- 12 Spektoj
- 1 Komentoj
- 0
Via ŝato/malŝato, ankaŭ viaj ĝenro-proponoj por ĉi tiu afiŝo estas konservita nur en Tubaro, ili ne estas sendataj ekster niaj serviloj. Simile, la statistikoj pri la afiŝo (spektoj, ŝatoj, komentoj ktp), ankaŭ aliaj atribuoj, ekzemple ĝenroj, venas de Tubaro mem. Ili neniel estas rilataj al tiuj ĉe la originala platformo. Mi komprenas.
Viaj signaloj pri problemoj rilate ĉi tiun afiŝon estos sendataj nur al la administrantoj de Tubaro. Ĉi tiu funkcio neniel estas rilata al ebla simila eco ĉe la originala platformo de la filmo. Por raporti problemon al la administrantoj de la originala platformo, uzu la raportofunkcion ĉe tiu platformo. Mi komprenas.
Priskribo
Original de Lázaro Luís Zamenhof
Tradução de Sylla Chaves
Musicado por Gianfranco Molle, o Ĝanfranko
O CAMINHO
No meio da treva nosso alvo fulgura,
cobrindo o caminho de luz.
É como, na noite mais lúgubre e escura,
a estrela que orienta e conduz.
Que importam fantasmas, por entre o arvoredo,
motejos, fracassos? Seguimos sem medo,
pois claro, direto, real, definido
é ele, o caminho escolhido.
Unidos, tenazes, sigamos avante
na luz que nos vem do infinito,
pois mesmo minúscula gota, constante,
consegue romper o granito.
Com a força que vem de vontade obstinada,
paciência e esperança, prossegue a jornada,
e é certo que, enfim, chegaremos um dia,
a um mundo de paz e harmonia.
Sementes que vamos lançando no mundo,
às vezes, são vaga promessa…
E muitas se perdem no solo infecundo,
mas nosso trabalho não cessa.
“Oh, pára!” – nos dizem alguns pela rua,
mas o coração só nos diz: “Continua!
Semeia, semeia, que o fruto virá!
Teu neto te agradecerá!
Se a seca se alonga, se folhas fenecem
e súbito vento as carrega,
nós logo sentimos renovos que crescem,
e um verde mais vivo que chega.
O nosso punhado de bravos não cansa.
É árido o mundo, mas grande a esperança.
Da estrela nos guia o fulgor permanente
ao alvo que temos em frente.
Unidos, tenazes, sigamos avante
na luz que nos vem do infinito,
pois mesmo minúscula gota, constante,
consegue romper o granito.
Com a força que vem de vontade obstinada,
paciência e esperança, prossegue a jornada,
e é certo que, enfim, chegaremos um dia,
a um mundo de paz e harmonia.
