Miguel Fernández – Mia nepeto Víctor
Suso Moinhos publikigis antaŭ 3 jaroj en Esperanto Ĉu ne?
Ni ne povas montri ĉi tiun filmeton al vi, ĉar viaj agordoj pri kuketoj ne permesas tion al ni.
Por rigardi kaj re-agordi viajn kuketojn, vizitu la paĝon Kuketoj.
Vi povas daŭre spekti la filmeton ĉe la originala platformo:
Originala paĝo
Spekti filmon ĉe Tubaro ne ŝtelas la spekton de Jutubo. La spekto enkalkuliĝas en ambaŭ Tubaro kaj Jutubo. Mi komprenas.
- 1 Spekto
- Komentu!
- 0
Via ŝato/malŝato, ankaŭ viaj ĝenro-proponoj por ĉi tiu afiŝo estas konservita nur en Tubaro, ili ne estas sendataj ekster niaj serviloj. Simile, la statistikoj pri la afiŝo (spektoj, ŝatoj, komentoj ktp), ankaŭ aliaj atribuoj, ekzemple ĝenroj, venas de Tubaro mem. Ili neniel estas rilataj al tiuj ĉe la originala platformo. Mi komprenas.
Viaj signaloj pri problemoj rilate ĉi tiun afiŝon estos sendataj nur al la administrantoj de Tubaro. Ĉi tiu funkcio neniel estas rilata al ebla simila eco ĉe la originala platformo de la filmo. Por raporti problemon al la administrantoj de la originala platformo, uzu la raportofunkcion ĉe tiu platformo. Mi komprenas.
Priskribo
Miguel Fernández deklamas sian poemon Mia nepeto Víctor (el Rev-ene, Eldona Fako Kooperativa de SAT, Parizo, 2018). Zamenhof-tago, kooperativo UNICEPE, Oporto, Portugalio, 15.12.2019.
MIA NEPETO VÍCTOR
La 31an de decembro 2017, en lia 4-jariĝo
Plej aminda buŝeto anhela kiel sonĝo,
eksunis vi ĝojdona, malkvieta,
kiam jam la ĉielon miavivan
prilumis la komenco de la lasta lun-arko.
Kaj mia mondo re sin inaŭguris
ĉe via plor’ unua aŭ vivkrio.
(Ho, vivkrioj ŝprucantaj
post ol du buŝoj aŭ pasioj sinkas
unu al la alia
gravitforte, neprege, plezurpleje!)
Lum-vatita korpeto,
mi ĉiam vin imagis
duone tero kaj duone kisoj.
Tute prave!
Ili – feliĉe! – tempopase naskis
kultivindajn ribelon kaj teneron.
Korpeto el hidrargo en konstanta moviĝo
neebla por regato de la lasta lun-arko.
Neebla ĉe duopaj longaj kvarpiedumoj
sekvataj de subitaj stariĝoj, kuroj, saltoj…
Avĉjaj ostoj preferas la fabelojn…
Ŝvita korpeto sur krurparo sidas
kun la okuloj larĝe malfermitaj
kaj la penso fluganta en mirlandojn,
kiujn la voĉo de la avo pentras.
Alabastraj manetoj karesas miajn vangojn,
ekfrapas klavojn de ludil-piano,
pinĉas kordojn de blua ukulelo
– plezure, ritme, ofte –,
aplaŭdas en partero,
entuziasme,
en la momento ĝusta,
kune kun la publiko,
post kiam mi oper-arion kantas…
Scintilaj okuletoj kaj okuloj!
Víctor ŝatas fabelojn kaj muzikon!
Ho, nepo miakora, enkarniĝinta sonĝo
ema al belo, ribelo kaj tenero,
ema do iĝi ido de libero!
