Miguel Fernández – Memore al Fabienne Berthelot
Suso Moinhos publikigis antaŭ 5 jaroj en Esperanto Ĉu ne?
Ni ne povas montri ĉi tiun filmeton al vi, ĉar viaj agordoj pri kuketoj ne permesas tion al ni.
Por rigardi kaj re-agordi viajn kuketojn, vizitu la paĝon Kuketoj.
Vi povas daŭre spekti la filmeton ĉe la originala platformo:
Originala paĝo
Spekti filmon ĉe Tubaro ne ŝtelas la spekton de Jutubo. La spekto enkalkuliĝas en ambaŭ Tubaro kaj Jutubo. Mi komprenas.
- 4 Spektoj
- Komentu!
- 0
Via ŝato/malŝato, ankaŭ viaj ĝenro-proponoj por ĉi tiu afiŝo estas konservita nur en Tubaro, ili ne estas sendataj ekster niaj serviloj. Simile, la statistikoj pri la afiŝo (spektoj, ŝatoj, komentoj ktp), ankaŭ aliaj atribuoj, ekzemple ĝenroj, venas de Tubaro mem. Ili neniel estas rilataj al tiuj ĉe la originala platformo. Mi komprenas.
Viaj signaloj pri problemoj rilate ĉi tiun afiŝon estos sendataj nur al la administrantoj de Tubaro. Ĉi tiu funkcio neniel estas rilata al ebla simila eco ĉe la originala platformo de la filmo. Por raporti problemon al la administrantoj de la originala platformo, uzu la raportofunkcion ĉe tiu platformo. Mi komprenas.
Priskribo
Miguel Fernández deklamas sian poemon Memore al Fabienne Berthelot (el Rev-ene, Eldona Fako Kooperativa de SAT, Parizo, 2018). Zamenhof-tago, kooperativo UNICEPE, Oporto, Portugalio, 15.12.2019.
MEMORE AL FABIENNE BERTHELOT
Al István Ertl
Ni devintus Lisbone renkontiĝi,
kiam la verdo de l’ rivero Taĵo
iĝos spegulo de tutmonda eĥo.
Mi volis al vi kanti Nessun dorma
kaj Ne me quitte pas ĉe riverbordo,
la kantoparon, kiun vi plej amis.
Sed tio ne plu eblos.
Iu sciigis min, ke vi forpasis,
ho fratin’ per la piko de la murdema kankro.
Kaj ambaŭ kantoj iĝis ĉe mia gorĝo ploroj,
kaj Lisbon’ per-faduas de nun vian foreston.
Estul’ amata mortas,
kaj la tuta naturo renversiĝas.
Vanas la teron mini vorto-trove.
Ne elfoseblas vortoj en la kosmo
kapablaj meti buŝumon ĉi-doloren.
Sed ĉiuj vortoj – vi pravas, István – sencas,
ĉar ili helpas la morton supervenki.
Tial mi pripoemas mian ploron.
Kaj ricevas la lumon de via rido pura,
dum vi transvivas vin per viaj amoj.
La memoro pri vi ŝprucigas vivon.
Per ĝi la papavetoj papilias
kaj la kometoj revas iĝi sunoj.
Kaj la taktoj de l’ karaj Nessun dorma
kaj Ne me quitte pas iĝas animo,
kiu sorigas nin en la eternon.
