Gaza en el corazón (Gazao en la koro) – Miguel Fernández
Miguel Fernández publikigis antaŭ 2 jaroj en Esperanto Ĉu ne?
Ni ne povas montri ĉi tiun filmeton al vi, ĉar viaj agordoj pri kuketoj ne permesas tion al ni.
Por rigardi kaj re-agordi viajn kuketojn, vizitu la paĝon Kuketoj.
Vi povas daŭre spekti la filmeton ĉe la originala platformo:
Originala paĝo
Spekti filmon ĉe Tubaro ne ŝtelas la spekton de Jutubo. La spekto enkalkuliĝas en ambaŭ Tubaro kaj Jutubo. Mi komprenas.
- 0 Spektoj
- Komentu!
- 0
Via ŝato/malŝato, ankaŭ viaj ĝenro-proponoj por ĉi tiu afiŝo estas konservita nur en Tubaro, ili ne estas sendataj ekster niaj serviloj. Simile, la statistikoj pri la afiŝo (spektoj, ŝatoj, komentoj ktp), ankaŭ aliaj atribuoj, ekzemple ĝenroj, venas de Tubaro mem. Ili neniel estas rilataj al tiuj ĉe la originala platformo. Mi komprenas.
Viaj signaloj pri problemoj rilate ĉi tiun afiŝon estos sendataj nur al la administrantoj de Tubaro. Ĉi tiu funkcio neniel estas rilata al ebla simila eco ĉe la originala platformo de la filmo. Por raporti problemon al la administrantoj de la originala platformo, uzu la raportofunkcion ĉe tiu platformo. Mi komprenas.
Priskribo
Miguel Fernández declama su poema “Gaza en el corazón”, traducción realizada por el mismo de su poema original en esperanto “Gazao en la koro”.
GAZA EN EL CORAZÓN
Me duele la carne y me hierve la sangre
contemplando a diario el genocidio
del pueblo palestino.
La Franja de Gaza es sólo un Auschwitz
de trescientos sesenta y cinco kilómetros cuadrados,
desde hace ya más de setenta años
de ocupación, apartheid y exterminio
por parte del estado de Israel.
Gaza es sólo un Gernika de Picasso
desde el noviembre último.
¡Ay, qué terrible último noviembre!
Me duele la carne y me hierve la sangre.
Y es mi madre quien llora sin consuelo.
Y es mi hija quien muere de hambre y sed.
Y es mi nieto quien yace destrozado
por una bomba que asoló su escuela.
Y es mi nieta quien brama entre las ruinas
del hospital en donde, sin sus piernas,
perdidas en un bombardeo anterior,
trataban de curarla y de salvarla
casi sin medios y sin luz eléctrica.
¡Qué rabia y qué vergüenza!
Me duele la carne y me hierve la sangre.
Y no deja la tierra de girar insensible.
Y no erupcionan todos los volcanes.
Y no surge un tsunami que arrase la injusticia.
Y a la gigante estatua neoyorquina
de la gris libertad domesticada
no se le cae la antorcha de vergüenza.
¡Qué rabia y qué vergüenza!
Me duele la carne y me hierve la sangre.
Pero el clamor mundial del mar de la protesta
va in crescendo, y los USA,
mentores del estado sionista,
no le piden que deje de matar
sino que mate sólo un poco menos.
Y les compran las armas
de eficacia probada contra los palestinos.
Y les venden más armas refinadas
para seguir matando palestinos.
Y sigue el exterminio.
Y sigue el genocidio.
Y siguen ocupando Palestina.
Me duele la carne y me hierve la sangre.
Y es que no hay tierras prometidas por dioses.
Y es que no hay pueblos elegidos por dioses.
Y es que –¡debíais saberlo ya!–… ¡es que no hay dioses!
