🟢 Kanto en Esperanto: Sub la rideto [tribal black metal]

ELEGANTE V. publikigis antaŭ 12 tagoj en Esperanto Ĉu ne?

Muziko

Proponu ĝenrojn

Ni ne povas montri ĉi tiun filmeton al vi, ĉar viaj agordoj pri kuketoj ne permesas tion al ni. Por rigardi kaj re-agordi viajn kuketojn, vizitu la paĝon Kuketoj.
Vi povas daŭre spekti la filmeton ĉe la originala platformo: Originala paĝo

Spekti filmon ĉe Tubaro ne ŝtelas la spekton de Jutubo. La spekto enkalkuliĝas en ambaŭ Tubaro kaj Jutubo. Mi komprenas.

Diskuti

Spekti poste

1 Spekto
1 Komentoj
2

En miaj kolektoj

Filmoj por spekti poste
Miaj plejŝatataj filmoj

Alklaku kolekton por aldoni la filmon. Alklaku denove por forigi.

Signali problemon

Via ŝato/malŝato, ankaŭ viaj ĝenro-proponoj por ĉi tiu afiŝo estas konservita nur en Tubaro, ili ne estas sendataj ekster niaj serviloj. Simile, la statistikoj pri la afiŝo (spektoj, ŝatoj, komentoj ktp), ankaŭ aliaj atribuoj, ekzemple ĝenroj, venas de Tubaro mem. Ili neniel estas rilataj al tiuj ĉe la originala platformo. Mi komprenas.

Viaj signaloj pri problemoj rilate ĉi tiun afiŝon estos sendataj nur al la administrantoj de Tubaro. Ĉi tiu funkcio neniel estas rilata al ebla simila eco ĉe la originala platformo de la filmo. Por raporti problemon al la administrantoj de la originala platformo, uzu la raportofunkcion ĉe tiu platformo. Mi komprenas.

Priskribo

Dankon pro via subteno!

Kun varmo, lumo, rigardas min iliaj okuloj,
Kaj vortoj fluas, dolĉaj pli ol miel’,
En delikata sonet’ kun art’ envolvitaj,
Kvazaŭ por ili mi estus kara stel’.

Ridetoj brilas ĉe renkontiĝ’ sinsekva,
Komplimentoj – velura riveret’,
Kaj amikecon eternan ili ĵuras
Sub mola brilo de la oraj kandilet’.

Sed kiam mi transiras la horizonton
Kaj peza pordo fermiĝas post mi,
Iliaj vizaĝoj tuj aliĝas strange,
Kaj mi por ili jam ne amik’, sed best’.

Silentas flato, ĉesas ora ŝajno,
Kaj venenaj vortoj fluas el buŝoj konat’,
Komencas il’ laboron malnoblan, senhontan –
Detrui mian mondon sen kompat’.

Neniam faris mi al ili malbonon,
Nek sagojn vortajn en dorson sendis mi,
Ne dronis min en plend’ de amar’ aŭ riproĉo,
Ne fajrigis fajron de malamo en la brust’ al ili.

Sed flustras ili, kiel serpentoj kaŝe,
Plekte onidirojn venenajn kun art’,
Kaj tagon post tag’ pli sovaĝe, pli aĉe
Disŝiras mian esperon sen halt’.

Kaj jen mi staras, ne kapabla kompreni –
Kio la kulpo? Kion mi faris malĝust’?
Pro kio devas ili tiel ridi pri mi,
Kiam sen trankvilo restas mia brust’?

Ĉu ĵaluz’ – malsano brulanta, senkompata –
Konsumas ilin kaj serĉas fajron plu?
Aŭ stultec’ – homara epidemio –
Elektis min, senvoĉan celon, nu?

Mi ne scias, kaj neniu iam diras,
Nur ree ridetos la centan foj’.
Kaj en la dorson ponardon sendos,
Kaŝante malamon sub masko de mensog’.