Sonnet 17 in Esperanto (Soneto 17 de Ŝekspiro)
Exploring Esperanto publikigis antaŭ 5 jaroj en la Angla Ĉu en Esperanto?
Ni ne povas montri ĉi tiun filmeton al vi, ĉar viaj agordoj pri kuketoj ne permesas tion al ni.
Por rigardi kaj re-agordi viajn kuketojn, vizitu la paĝon Kuketoj.
Vi povas daŭre spekti la filmeton ĉe la originala platformo:
Originala paĝo
Spekti filmon ĉe Tubaro ne ŝtelas la spekton de Jutubo. La spekto enkalkuliĝas en ambaŭ Tubaro kaj Jutubo. Mi komprenas.
- 2 Spektoj
- Komentu!
- 0
Via ŝato/malŝato, ankaŭ viaj ĝenro-proponoj por ĉi tiu afiŝo estas konservita nur en Tubaro, ili ne estas sendataj ekster niaj serviloj. Simile, la statistikoj pri la afiŝo (spektoj, ŝatoj, komentoj ktp), ankaŭ aliaj atribuoj, ekzemple ĝenroj, venas de Tubaro mem. Ili neniel estas rilataj al tiuj ĉe la originala platformo. Mi komprenas.
Viaj signaloj pri problemoj rilate ĉi tiun afiŝon estos sendataj nur al la administrantoj de Tubaro. Ĉi tiu funkcio neniel estas rilata al ebla simila eco ĉe la originala platformo de la filmo. Por raporti problemon al la administrantoj de la originala platformo, uzu la raportofunkcion ĉe tiu platformo. Mi komprenas.
Priskribo
English version starts at 1:13
Ĉu vi volas subteni la kanalon? Fariĝu patrono ĉe https://www.patreon.com/exploringesperanto
Alex Miller presents Sonnet 17 by William Shakespeare. Below are the words in English and Esperanto.
Alekso MILLER prezentas la 17an soneton de Vilhelmo Ŝekspiro. Jen la angla kaj Esperanta tekstoj:
Kiu future kredos mian verkon,
Eĉ se de viaj gloroj ĝi plenplenas?
Sed, dio scias, ĝi nur rolas ĉerkon
Vivkaŝan, kiu indon ne disscenas.
Se skribus mi pri via okullogo
Kaj versus freŝe vian bel-abundon,
Ĝin nomus la futur’: poetmensogo;
Ĉiel’ ne tuŝis tiel teran frunton.
Do miaj paĝoj, flavaj pro malnovo,
Mokiĝus kiel maljunula vanto,
Kaj via rajt’ nomiĝus poemŝtofo,
Troiga trilo de antikva kanto.
Sed se infano via vivus tiam,
En id’ kaj vers’ duoble vivus vi jam.
Who will believe my verse in time to come
If it were filled with your most high deserts?
Though yet heaven knows it is but as a tomb
Which hides your life and shows not half your parts.
If I could write the beauty of your eyes,
And in fresh numbers number all your graces,
The age to come would say “This poet lies,
Such heavenly touches ne’er touched earthly faces.”
So should my papers, yellowed with their age,
Be scorned, like old men of less truth than tongue,
And your true rights be termed a poet’s rage,
And stretched meter of an antique song:
But were some child of yours alive that time.
You should live twice, in it and in my rhyme.
