Как звучит Достоевский на эсперанто
Эсперанто-муравей publikigis antaŭ 4 monatoj en Esperanto Ĉu ne?
Ni ne povas montri ĉi tiun filmeton al vi, ĉar viaj agordoj pri kuketoj ne permesas tion al ni.
Por rigardi kaj re-agordi viajn kuketojn, vizitu la paĝon Kuketoj.
Vi povas daŭre spekti la filmeton ĉe la originala platformo:
Originala paĝo
Spekti filmon ĉe Tubaro ne ŝtelas la spekton de Jutubo. La spekto enkalkuliĝas en ambaŭ Tubaro kaj Jutubo. Mi komprenas.
- 1 Spekto
- Komentu!
- 0
Via ŝato/malŝato, ankaŭ viaj ĝenro-proponoj por ĉi tiu afiŝo estas konservita nur en Tubaro, ili ne estas sendataj ekster niaj serviloj. Simile, la statistikoj pri la afiŝo (spektoj, ŝatoj, komentoj ktp), ankaŭ aliaj atribuoj, ekzemple ĝenroj, venas de Tubaro mem. Ili neniel estas rilataj al tiuj ĉe la originala platformo. Mi komprenas.
Viaj signaloj pri problemoj rilate ĉi tiun afiŝon estos sendataj nur al la administrantoj de Tubaro. Ĉi tiu funkcio neniel estas rilata al ebla simila eco ĉe la originala platformo de la filmo. Por raporti problemon al la administrantoj de la originala platformo, uzu la raportofunkcion ĉe tiu platformo. Mi komprenas.
Priskribo
Читаю отрывок из романа “Преступление и наказание” Ф.М. Достоевского в переводе на эсперанто. Начало главы VII первой части романа. Перевод Андрея Парфентьева, 1993 г.
(Видео 2021 года. Перенес его с моего старого канала.)
La pordo, same kiel antaŭe, malfermiĝis je tre streta fendo, kaj denove du akraj malfidemaj okuloj pikis lin el malhelo. Raskoljnikov konfuziĝis kaj preskaŭ faris gravan eraron.
Timante, ke ŝi ne kuraĝos resti kun li duope, kaj ne esperante ke lia aspekto forigos ŝian malfidon, li prenis la anson kaj tiris al si la pordon, ke la oldulino ne povu refermi ĝin. Ŝi nek retiris la pordon al si, nek ellasis la anson, kaj pro tio li preskaŭ eltiris ŝin kune kun la pordo al la ŝtuparo. Vidante, ke ŝi staras en la kadro de la pordo barante la vojon, li ekiris rekte kontraŭ ŝin. Tiu time desaltis, volis diri ion, sed ne povis kaj rigardis lin per rondaj okuloj.
— Bonan vesperon, Aljona Ivanovna, — li komencis laŭeble senĝene, sed la voĉo malobeis lin, rompiĝis kaj ekvibris, — por vi… mi alportis aĵon… sed prefere ni venu ĉi tien… al lumo… — Kaj lasinte ŝin, li sen invito eniris la ĉambron. La oldulino kuretis post lin; ŝia lango malnodiĝis.
— Dio! Por kio vi?.. Kiu vi estas? Kion vi volas?
— Pardonu, Aljona Ivanovna… via konato… Raskoljnikov… jen mi alportis la garantiaĵon, kiun mi antaŭ nelonge promesis… — Kaj li etendis al ŝi la garantiaĵon.
